شقایق را وحشی می خوانند،چرا که ازارده است و رنگی از تعلق ندارد،

در دشت های دور،لابه لای سنگها می روید و

به اب باران قناعت می کند،

تاهمواره تشنه باشد و بسوزد.

داغ دلش و گلبرگ های به خون اغشته اش؛

راستی که او را به شهید مانند می کنند؛

و عجبا از این تشمیل که چه به جاست . . .